Паведамленьне Шарашоўскаму ўрадніку Станіславу Бернатовічу (Stanisław Bernatowicz) каб той прадліў арэнду з жыдамі на мясцовую вытворчасьць 1561 року
XVI ст.
List karalievy Bony da bajaryna 1548 roku
Каралева Бона Сфорца надае баярыну сп. Варажбітовічу маёмасьць у дяржаве Селецкае, дзе ўрочышча Моланая Печ, а таксама іншым баярам пры дарозе Дабучынскай на востраве “Крывым Балоце”.
Dekret pliebana Dabučynskaha pliebana z bajarami Kobrynskimi 1548 roku
Спрэчная справа паміж плебанам Дабучынскім князем Эразмусам з баярамі Кобрынскімі на права валоданне зямлёю Радзівілаўшчнаю. Апісваецца гісторыя, аб тым, што з даўніх часоў, да 1548-га, існавала на тым месцы 2 двары – Радзівілава і Наскова, аднак той род Радзівілаў згас і не засталося спадчынікаў, таму спадар Вацлаў Касцевіч зямлю тую пустую Радзівілаўшчыну аддаў ва ўладанне храму Дабучынскага. Аднак з пратэстам выступілі баяры і пажадалі павярнуць маёмасьць.
У справе ўзгадваецца ўраднік Дабучынскі Ян Куроўскі (Jan Kurowski), першы плябан Дабучынскі, імя якога не называецца, стала быць князь Эразмусам – другі плябан. Падчас апісання межаў зямлі Радзівілаўскай узгадваецца зямля “Шеноўская”, ранняя адсылка на паселішча Шэні; невядомыя могліцы, магчыма адныя з тых, што на Горцы ці зьніклыя блізу яе; і “место Пружонок”.
Skarha Jana Lieśnioŭskaha da Jana Chadkieviča 1574 roku
Служэбнік Ян Лесьнёўскі (Jan Leśniowski) скардзіцца маршалку Вялікаму Літоўскаму Яну Хадкевічу (Jan Chodkiewicz ) аб справе сп. Жалінскай, што сп. Матыс Савіцкі (Matys) Sawicki), пісар Вялікі Літоўскі, “багаціць людзей бездумна, якія не маглі быць прыдатнымі ані яму ані Рэчы Паспалітае”. Сп. Жылінская ўспрымае дзейнасьць сп. Савіцкага як асабістую нанесеную шкоду ейнаму пакойнаму мужу сп. Жалінскаму. У гэтым дакуменце ўпершыню ўзгадваецца маёнтак Чарналозы, які даны быў Матысу Савіцкаму, і той апошні жонку меў.
Sudovaje rašennie pa spravie Pružanskaha śviatara i miaščanaŭ 1577 roku
Пружанскі сьвятар (поп) Цімафей Федаровіч скардзіцца на войта Пружанскага Яна Ставецкага (Jan Stawecki) і Мікалая Зубоўскага і на ўсіх мяшчанаў Пружанскіх аб тым, што тыя забараняюць гасьцям мястэчка гандляваць ля царквы Святога Духа падчас ярмаркаў на Нараджэнне Хрыстова і Сьвятога Спаса і наведвацца на набажэнствы. Аднак спадарства ўраднікі Пружанскія ад свайго імя ды імя мяшчанаў паведалі, што ніколі не забаранялі наведваць царкву прыезджым, але прадставілі ў суд дакумент, які замацаваў за Пружанаю стары звычай павагі да правядзення набажэнстваў, а менавіта праводзіць ярмаркі выключна ў адным прыстасаваным для гэтага месцы, каб тым шумам ярмарачным не перашкаджаць людзям. Гэты звычай быў запісаны да пастановаў каралеўскіх рэвізорамі князя Мальхера Гедройца, біскупа Жамойцкага, пад пячаткаю ягонаю, і сп. Яна Палуйскага Доўгерда, падкаморыя Ашмянскага, і не можа быць парушаны.
